Og orðið góða.....

Um daginn spurði yngir stelpan hvað væri söfnuður í kirkju. Við svörðum eitthvað á þá leið að það væri fólkið tilheyrði hverri og einni kirkju. Það færðist roði yfir andlit barnsins og hún varð dálitið aulaleg á svipinn. Aðspurð sagði hún að hún hefði haldið að söfnuður í kirkju væri eitthvað tæki eða áhald sem safnaði. Ég er búin að vera að hugsa hvað hafi farið í gegnum höfuðið á barninu í kristnifræðitímum s.l. tvö ár: söfnuðurinn kom saman, söfnuðurinn stendur upp, söfnuðurinn tekur undir í söngnum, ekki náðist samkomulag í söfnuðinum etc.
Þegar ég var lítil og mamma var eitt sinn að lesa fyrir mig um Heiðu og afa þá kom fyrir setning á þá leið að Heiða mundi eftir einhverju. Ég spurði hvort hún hefði fengið minnið aftur - hún hefði nú verið munaðarlaus.
Svo var það drengurinn sem spurði hvar kyrrþey væri..........