Elsku stelpan

mín er 10 ára í dag. Það gekk mikið á þegar ég var skorin bráðakeisar laugardagskvöldið 12. ágúst 1995. Hún var ekki hérnamegin þegar hún var tekin en læknum tókst að koma í hana lífi. Ég sá hana ekki fyrr en hún var orðin 15 tíma gömul og þá var hún tengd allskonar tækjum og lá á vökudeild, fyrir utan að Gulli kom yfir á gjörgæslu til mín með poloroíd mynd af henni. Afskaplega löng og horuð og horfði í myndavélina stórum augum. Læknunum frábæru á vökudeildinni tókst að koma henni til lífs og ekki hlaut hún skaða af. Nú er hún frábær, frísk stelpa sem spilar á saxafón, æfir karate, er einstakelga geðgóð og bóngóð. Hún elskar stærðfræði og telur sig þekkja Reykjavík það vel að hún geti hjólað vítt og breytt um bæinn. Hún á að baki stórt hlutverk í kvikmynd og er frekar utanvið sig og ómótsæðileg á alla kanta og máta með gleraugu og liðað hár. Bryndsí Sæunn Sigríður heitir hún hvorki meira né minna; Bryndís eftir langömmu sinni í föðurætt, Sæunn eftir langa lang ömmu sinni í móðurætt og lang ömmu sinni einnig í móður ætt og Sigríður eftir lang ömmu sinni í föðurætt.
Við vorum búin að splæsa ömmunum á eldri stelpuna og datt eiginlega ekki í hug að við yrðum svo blessuð að fá annað barn. Er ekki lífið gott?