Nú til dags er lítið mál að hafa samband við föðurlandið þó svo fólk sé í útlöndum. GSM-símar, sms, mns, mbl,ruv,skype,blogg o.s.frv. Og ég hef heyrt á máli fólks að jafnvel þó svo ungmenni fari sem skiptinemar eða til náms erlendis þá lengist bara naflastrengurinn.
Mér datt þetta svona í hug þegar ég sá myndir af leiðtogafundi Regans og Gorbsjovs í gær.
Ég hef tvisvar búið í útlöndum - fyrra skiptið 1976 þegar ég var 18 ára þá var ég í Noregi í þrjá og hálfan mánuð. Á þeim tíma þá hringdi ég einu sinni heim og það var afþví að mamma varð 50 ára. Pabbi hringdi svo einu sinni í mig því hann var staddur í Noregi.
Þegar ég bjó í Íþöku frá 1985 - 1987 þá var hringt á milli heimsálfa kannski einu sinni í mánuði. Mamma sendi mér gjarnan moggann og var þá búin að klippa út fasteiganauglýsingarnar til að létta blaðið. Svo bárust þær fregnir að leiðtogafundurinn ætti að vera á Íslandi!!!! Við íslendingarir í Íþöku vorum alveg rosalega spennt og söfnuðumst saman á heimili Hannesar og Soffíu kvöld eftir kvöld til að fylgjast með kvöldfréttum stóru sjónvarpsstöðvanna. Það voru allir komnir í stellingar klukkan 18:00 og svo var svissað á milli stöðva því kvöldfréttir voru á sama tíma á ABC,CBS og NBC. Okkur þyrsti að sjá myndir að heiman og fögnuðum ógurlega þegar Steingrímur Hermannsson steig upp úr sundlauginni og talaði um álfa.
Breyttir tímar.........